مطالعه کیفیت شیمیایی و آلودگی آب زاینده رود در بالادست به دیازینون و توان خودپالایی آن

در این تحقیق، کیفیت شیمیایی آب زاینده رود در فاصله سد تنظیمی زاینده رود و سد انحرافی نکوآباد، سه زه کش تخلیه شونده به رودخانه و یک چاه فلمن، با اندازه گیری برخی پارامترهای شیمیایی، طی تیر تا اسفند 1385، به همراه امکان آلودگی این آب ها به حشره کش دیازینون، در فاصله زمانی مهر تا اسفند 1385، به روش کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (hplc) مورد بررسی قرارگرفت. هم چنین توان خودپالایی زاینده رود در محدوده مورد مطالعه محاسبه شد. نتایج آزمایش های انجام گرفته نشان داد که دیازینون در آب زاینده رود و پساب ها وجود ندارد. عوامل مختلف فیزیکی، شیمیایی و زیستی مانند امکان هیدرولیز دیازینون در نتیجه تماس با آب در طی فصل تابستان به دلیل شروع اندازه گیری های باقی مانده آن از مهر، بر عدم ردیابی این حشره کش دخالت دارند که مورد بررسی قرارگرفته اند. در نمونه مهر چاه فلمن، دیازینون به غلظت 1/32 نانوگرم در لیتر ردیابی شد که این مقدار کمتر از استانداردهای موجود برای دیازینون در آب شرب است. هم چنین غلظت نیتروژن- نیتراتی در این ماه برابر 24 میلی گرم در لیتر به دست آمد که 4/2 برابر حد استاندارد 10 میلی گرم در لیتر می باشد. به علت افزایش تخلیه پساب های گوناگون به داخل زاینده رود، توان خودپالایی رودخانه از بالادست به پایین دست کاهش می یابد. بنابراین جلوگیری از مصرف بی رویه آفت کش ها و تصفیه پساب های ورودی به زاینده رود، توجه بیشتری را می طلبد.